W tym opracowaniu autor stawia odważną tezę, że dotychczasowe projekty edukacyjne są mocno przestarzałe i należałoby stworzyć alternatywne programy i metody nauczania. Takim przykładem alternatywnej ścieżki kształcenia antyautorytarnego w szkolnictwie publicznym są np. klasy autorskie w edukacji wczesnoszkolnej. Autor prezentuje zalety tej struktury, m.in. redukcję przemocy w postaci stopni i procesów selekcyjnych, indywidualizację kształcenia, prawo uczniów do swobodnych inicjatyw w toku edukacji, możliwość dialogu nauczyciela z uczniami, pluralizm źródeł, metod, form i środków zdobywania wiedzy i umiejętności. Podkreśla, że szkoła, a zwłaszcza klasa szkolna stają się „drugim domem” – miejscem radości uczenia się. Zwraca też uwagę na istotny aspekt, jakim jest współpraca z rodzicami i najbliższymi opiekunami uczniów, z innymi instytucjami edukacyjnymi i z zagranicą. Omawia również zagadnienie twórczości pedagogicznej nauczycieli. Bada wnikliwie pojawiające się problemy, trudności i źródła oporu. Jako przykład jest poddana analizie klasa autorska z jednej z łódzkich szkół podstawowych. Podane są zarówno opinie uczniów, jak i rodziców i wychowawcy. Autor w podsumowaniu odnosi się również do postulatu upowszechnienia idei i doświadczeń klas autorskich.
